τηρευτής

ὁ, Μ [τυρεύω]

1. τυρευτήρ*

2. μτφ. πανούργος, δολοπλόκος («ὁ τυρευτὴς δὲ τῶν κακῶν ἀπέτισε τὴν δίκην», Κ. Μανασσ.).